Η βρετανική εφημερίδα “The Telegraph” για ακόμη μία φορά εντάσσει ελληνικό προορισμό ανάμεσα στους κορυφαίους παγκοσμίως. Πιο συγκεκριμένα, στο αφιέρωμά της για τα τρία κορυφαία υποβρύχια θαύματα στον κόσμο που αξίζει οι λάτρεις των καταδύσεων να εξερευνήσουν συγκαταλέγει και το Παυλοπέτρι Ελαφονήσου.
Στην πρώτη θέση της τριάδας βρίσκονται τα γιγαντιαία σαλάχια μάντα στις Μαλδίβες, ένα εντυπωσιακό υπερθέαμα που σίγουρα αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Πρόκειται για το μεγαλύτερο είδος σαλαχιού στον κόσμο, το οποίο μπορεί να φτάσει σε πλάτος από 5,5-7 μέτρα. Οι δύτες που θέλουν να ανεβάσουν την αδρεναλίνη τους στα ύψη, δεν έχουν παρά να βουτήξουν στου μυθικούς σκοπέλους του νησιού και να κολυμπήσουν παρέα με τα τεράστια αυτά σαλάχια (πρόκειται για φιλικούς… γίγαντες καθώς τρέφονται μόνο με πλανγκτόν), καθώς και με τους υπόλοιπους «κατοίκους» του ενδιαφέροντα βυθού του Ινδικού ωκεανού.
Δεύτερο ακολουθεί το ναυάγιο ενός αεροσκάφους τύπου zero- fighter στο βυθό της Παπούα Νέα Γουινέα. Η πτώση του τοποθετείται στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, ενώ η ανεύρεσή του πραγματοποιήθηκε μόλις το 2000.
Στον κόλπο της πόλης Kimbe, στο νησί της Νέας Βρετανίας, λοιπόν, η απόκοσμη ατμόσφαιρα αλλά και οι θρύλοι που ακολουθούν το ναυάγιο αποτελούν ισχυρά θέλγητρα για τους αμετανόητους δύτες και εξερευνητές του βυθού. Στα συν, φυσικά, και τα εντυπωσιακά κοραλλιογενή οικοσυστήματά του.
Το ελληνικό υποβρύχιο «θαύμα» που η βρετανική “Telegraph” συμπεριλαμβάνει στα κορυφαία του κόσμου, δεν είναι άλλο από το Παυλοπέτρι, την αρχαιότερη, όπως θεωρείται, βυθισμένη πόλη στον κόσμο.
Μεταξύ της στεριάς και μιας μικρής νησίδας, το Παυλοπέτρι Ελαφονήσου «κοιμόταν» στα νερά της Λακωνίας για περίπου 5.000 χρόνια, μέχρι που το 1967 ανακαλύφθηκε από τον Νικολά Φλέμινγκ και την ομάδα του.
Οι έρευνες έδειξαν ότι η ελληνική «Πομπηία» αποτελείτο από 15 διώροφα (!) κτήρια, τα οποία βρέθηκαν σε βάθος 3-4 μέτρων, ενώ η πόλη είχε συγκεκριμένο σχέδιο με δρόμους, διάφορα κτήρια και νεκροταφείο. Μετέπειτα έρευνες που πραγματοποιήθηκαν το 2009 αποκάλυψαν ότι η αρχαία πόλη εκτεινόταν σε εννέα στρέμματα!
Για την χρονολογία που δημιουργήθηκε υπάρχουν διάφορες εκδοχές, με την πρώτη να εκτιμά ότι κτίστηκε γύρω στο 1.600- 1.100 π.Χ. Η δεύτερη εκδοχή, βασισμένη στα ευρήματα, υποστηρίζει ότι η πόλη κατοικείται από το 2.800 π.Χ., στις αρχές της εποχής του χαλκού.
Πηγή: http://lakonikos.gr/politistika/item/137411-sta-tria-ypovryxia-thaymata-tou-kosmou-to-pavlopetri
Sunken city
Pavlopetri in Greece
Andy Torbet
As soon as I walked into the warm, azure waters of the Aegean Sea and disappeared beneath the waves, I could easily discern the outline of buildings. There was little life on the sandy bottom save the odd sea urchin, so nothing obscured my view of the remains of Pavlopetri.
This little port sank beneath the waves around 1,000BC due to volcanic action which caused the land to drop. The settlement had been in use since 2,800BC and was thriving during the Bronze Age of Ancient Greece, Homer’s “Time of Heroes”.
The foundations of the rectangular buildings, rooms and courtyards were obvious because they protruded above the sand. As I swam down the distinctive main road I could make out the breaks in walls that marked the doorways into these ancient shops and houses. I couldn’t help but enter the buildings by finning “through the door”.
I first discovered Pavlopetri in 2009 on an archaeological expedition looking at submerged landscapes and settlements. The shallow waters and well preserved remains made the site perfect for study.
But there is also something about a sunken city that fires the imagination. I could picture the daily life of these ancient people as traded goods, fish stocks and people moved in and out of this busy harbour. It’s tantalising to think some of the 1,000 ships launched by Agamemnon may have left here, sailing towards the fabled war in Troy.
As I explored further I saw tombs cut from the bedrock and collections of stone graves outside the main town. But it was one individual grave that was the most distinct feature of Pavlopetri itself. Built into the thick walls of one of the best-preserved homes was the small coffin of a child, its dark stone distinct against the yellow of the local masonry. It may perhaps have been a tradition to bury infants in the home to keep them close – and it will always be my most vivid memory of this lost civilisation.